Lackowa – 997 m n.p.m. najwyższy szczyt Beskidu Niskiego

Tylicz to taka ciekawa wioska, pozostająca w cieniu pobliskich Krynicy-Zdrój i Muszyny-Zdrój. Jest znacznie rzadziej odwiedzana niż wspomniane, oddalone o dosłownie kilka kilometrów miejscowości uzdrowiskowe. I szczerze mówiąc bardzo mi się podoba taki układ, Tylicz, który w zimie przyciąga narciarzy, w lecie jest nieco zapomniany, ale za to bardzo cichy i przytulny. To wspaniała baza do wypadu na właśnie Lackową.

Zaczynając swoją wędrówkę udajemy się w kierunku ulicy Widokowej, która bardzo szybko przemienia się po prostu w szeroką ścieżkę, przebiega tędy również Rowerowy Szlak Zdrojowy. Ulica Widokowa nie bez powodu tak się nazywa, oferuje sporą panoramę w kierunku południowym, widać jak na dłoni stok narciarski, pagórki i sam Tylicz. Nieco wijąca się ścieżka przez około pół godziny prowadzi nas przez małe polanki, delikatne rozlewiska, wzdłuż tajemniczych lasków.

Kiedy wchodzimy w las, dochodzimy do granicy ze Słowacją i zaczynamy podejście na Dzielec. W zasadzie granicą polsko-słowacką idziemy już do samej Lackowej. Na Dzielcu dołącza do nas również z lewej strony szlak zielony z Krynicy-Zdroju. Tutaj idziemy przyjemnym lasem przez Czerteż przeważnie delikatnie w dół aż do Przełęczy Beskid, gdzie dołączają z lewej strony wędrowcy idący na Lackową od Izb.

Na Przełęczy Beskid należy pamiętać, żeby wejść w wąską dość ścieżkę idącą w kierunku wschodnim. Na początku idziemy dość łagodnie wśród chaszczy i dość gęstego, nieuporządkowanego lasu, bo po kilku minutach rozpocząć słynne, najstromsze podejście w Beskidzie Niskim. To właśnie od tej strony Lackowa pokazuje swoje pazurki, a podejście owo nazwane zostało potocznie „Ścianą Płaczu”. I tak jest, większość, znaczna większość kojarzy Beskid Niski w łagodnymi, spacerowymi pagórkami, a tutaj można się zmęczyć podejściem po skałkach i ścieżkach przeplatanych skałkami, korzeniami, a szlak ów ma dość spore nachylenie. Trzeba tutaj uważać już na spadające kamienie potrącone przez mniej uważnych wędrowców, a na tej ścianie jest ich dość sporo.

Podejście trwa zazwyczaj około pół godziny, choć i może dłużej, w zależności od kondycji, ale kiedy wejdziecie już w partię szczytową, to szlak zaczyna być przyjemnie łagodny, pośród dość przestronnego lasu, usłany gdzieniegdzie płaskimi kamieniami i korzeniami. Mijacie po drodze niewielki przestrzał na południowy-zachód z widokiem na góry i bardzo szybko dociera się do najwyższego punku grzbietu Lackowej, gdzie możecie podbić swoją książeczkę KGP.